Maciej Kazimierz Sarbiewski był bodaj jedynym z naszych twórców, którego poezja znalazła sie w głównym nurcie europejskiego baroku. Autorka książki, którą czytelnik ma przed sobą, błyskotliwie dowodzi, że sukces ten był możliwy dlatego, że nie tylko pieśni, lecz także marginalizowane przez badaczy epigramy poety z Sarbiewa, najdoskonalej wyrażały przesilenie, które ogarnęło świadomość europejską po załamaniu się renesansowego humanizmu.

Chociaż tytuł książki odnosi się jedynie do epigramów Sarbiewskiego, to w swej treści jest ona próbą objaśnienia fenomenu całej twórczości poety, której istota, niczym promień w soczewce zdaje się skupiać w tych właśnie drobnych jego utworach. Jest to podejście z gruntu nowatorskie i wpisujące sie w nurt formułowania nowych ocen spuścizny literackiej poety z Sarbiewa, który w ostatnich latach zaczyna znajdować coraz szerszą akceptację.

prof. dr. hab. Aleksander W. Mikołajczak

We współpracy z Uniwersytetem im. A. Mickiewicza w Poznaniu, Wyższą Szkołą Humanistyczną im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku oraz Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego.